ÖZET

Amaç:

Bu çalışma, trikloroasetik asidin (TCA) kalsiyum silikat esaslı simanların dentine bağlanma dayanımına etkisini araştırmak amacı ile yapılmıştır.

Yöntemler:

Toplam 10 adet tek köklü sığır dişi, 2 mm kalınlığında dilimler halinde uzunlamasına kesitlere ayrıldı. Bu 10 dişten elde edilen her dentin diliminde 1,2 mm’lik elmas frez ile 6 adet delik açıldı (toplam 60 delik). TCA içeren pamuk peletler, her dentin dilimde bulunan 3 deliğe 1 dakika süreyle uygulanırken, diğer 3 deliğe asit uygulanmadı. TCA uygulanan ve TCA uygulanmayan gruplar, kullanılan malzemeye göre tekrar üç alt gruba ayrıldı: ProRoot mineral trioksit agregat [(MTA); n=10], Harvard MTA (n=10) ve Biodentine (n=10). Toplam 7 gün sonra, malzemelerin yerinden çıkma direnci evrensel bir test makinesi kullanılarak hesaplandı. Bağlanma başarısızlık türleri bir stereomikroskop altında incelendi.

Bulgular:

TCA, test edilen malzemelerin bağlanma dayanımı üzerinde istatistiksel olarak önemli bir etkiye sahip değildi (p>,05). Harvard MTA alt grubu en düşük ortalama bağlanma gücüne sahipken (2,25±0,79 MPa), Biodentine alt grubu en yüksek değere (10,49±3,32 MPa) sahipti. En yaygın bağlanma hatası tipleri, ProRoot MTA alt grubunda (%60) karışık, Harvard MTA (%60) ve Biodentine (%70) alt gruplarında ise koheziv bağlanma türünde bulundu.

Sonuç:

Biodentine’in bağlanma gücü ProRoot ve Harvard MTA’nınkinden daha fazla bulunmuştur. TCA, MTA veya Biodentine’in itme bağlanma dayanımını etkilememektedir.